Medeni Hali: İçine Cin Kaçmış
‘Oturmaya mı geldik buraya ayol, oynayacağız deli gibi’ demeyi çok isterdim
tabi. Fena mı olurdu dünya gözüyle bir mürüvvetimi görseydiniz! Öyle Esra Erol
gibi ‘Amaann evlenmeyen kalmasın’ diye ortalıkta salınmalarınız boşa
gitmeseydi. Bir çeyrek takıverseydiniz elinizde kalmasaydı. Fena mı olurdu?
Valla fena mı olurdu iyi mi olurdu bilemeyeceğim ama siz bize evlenmedik diye
cüzzamlı muamelesi yapmasaydınız ne olurdu?
Bakın ben evliliğe karşı falan değilim. Allah’ın emri, Peygamber’in kavli sonuçta. Bunu hayatımızın tek amacı yapmaya çalışmanıza karşıyım. Bunun biraz tercih, biraz da nasip meselesi olduğunu anlamamanıza karşıyım.
En hanım kız halimle ağırladığım misafirler dedikodularını bitirip evlerine gitsinler artık diye içimden saniyeleri sayarken (a aaaa ne ayıp) bir taraftan da çayları tazeliyordum. Birden kulağım tanıdık mevzulara denk geldi. Bir kızdan bahsediyorlardı, kız tahminimce yaşıtım. Yaşını göstermiyor olmanın bir dezavantajı, misafirler kızdan küçük olduğumu sanıyorlardı galiba. ‘O kızın psikolojik sorunları var, normal değil, yoksa bir kız 26 yaşına kadar niye evlenmesin ki’ dedi teyze. ‘Buyur’ dedim ‘Nesi var 26 yaşın?’ ‘E kızım kimse beğenip almamış demek ki o yaşına kadar’ dedi. ‘E ama nasip bu işler’ dedim yine en hanım kız halimle, ‘Hem belki kız evlenmeyi istemiyordur.’ ‘E niye istemesin normal değil işte’ dedi. ‘Ben de 26’yım da ondan şeeettim, neyse bir çay daha getireyim bari’ dedim. Tabi ondan sonra ‘E aman işte sen okuyon da şöyle de böyle de’ faslı başladı. ‘Yaa bırak teyze eşşek kadar olmuşum daha ne okuması, üniversiteden sonrakiler okuma sayılmaz artık’ diye başlayayım dedim. Bu sefer de ‘Amaan bak yazık bu istiyor da talibi yok demek ki’ faslı başlar diye susup çay getirdim. O da başıma gelmedi değil çünkü. Kardeşimin kınasında hunharca halay çektiğimi görenler tarafından ‘Üzülme kızım, senin de nasibin vardır bir yerde’ diye teselli edildim. Böyle bir üzülmek de dünya üzerinde yoktur herhalde. Bir taraftan meyve suyumu fırtlatıp halaya kaynak yapmaya çalışırken bir taraftan da ‘Yaa ne üzüleceğim, evden bir boğaz eksildi işte’ diye onlara cevap yetiştirmeye çalışıyordum. Teyze ben evliliğe böyle bakıyorken istersen evlenmeyeyim yahu yazık değil mi damat beye! Hem zaten reçel yapmayı da bilmiyorum. Bırak böyle dağınık kalayım.
Eski iş yerimde yemek yapan teyzeler ablamın bekar olduğunu duyunca (ablam o zaman 23 yaşında ve bekardı) şok olmuşlardı. ‘Kızım eve iyice bir bakın, kesin büyü vardır’ demişti biri. ‘Ya yok ondan değil pek istemiyor kendisi’ demiştim. ‘E tamam işte, niye istemesin? Kesin büyü var kesin, evin her tarafını mutlaka arayın bir hocaya gidin’ demişti teyze. Tam bir yıl sonra ablam evlendi. Biz evde bir şey bulmadık ama teyzenin nefesi demek o kadar kuvvetliymiş ki Osmaniye’den Ankara’ya yetişmiş. 20 yaş üstü bekar kız bulunan eve girilmeyen köyden de bahsedeyim. 20 yaşını geçen bir kızın evlenmemesinin tek sebebi büyü olduğu için onların evine girilmiyor haliyle. Allah muhafaza büyü bulaşır falan.
Ha bakın 40 yaş üstü bekarlar için aynı şeyi ben de yaptım zamanında. 20 yaş sınırını geçsem de henüz 30 yaş sınırını geçmediğim için kendimde bu hakkı görüyordum demek ki. Yani okul ve iş hayatım boyunca burnumdan getiren insanlar hep 40 yaş üstü bekarlar olduğundan onlara karşı bir önyargıya sahiptim. İlk zamanlar ‘Lan acaba gerçekten büyü mü yapıyorlar bunlara’ diye düşünüyordum; ama zamanla olaya bilimsel bir açıklık getirdim. Bunların evde başlarının etini yiyebileceği bir hanımları/beyleri yoktu, muhtemelen anneye babaya da bunlar bakıyordu ve haliyle onlara ‘öf’ bile diyemiyorlardı, gelip bize çatıyorlardı. Yine de sayın teyzelerim, evlilik hem bir tercih hem de bir nasip meselesi. Artık beni birilerine takdim ederken ismimden önce medeni halimi kullanmamanızı rica ediyorum. İsmimi hatırlamakta zorlanıyor olabilirsiniz, kullanmanız şart değil. ‘Bu Selma’nın ortanca kız, evlenmedi’ kalıbı yerine ‘Bu Selma’nın ortanca kız’ kalıbını kullanmak işinizi kolaylaştıracaktır. Ellerinizden öperim.
---Turp---
Bakın ben evliliğe karşı falan değilim. Allah’ın emri, Peygamber’in kavli sonuçta. Bunu hayatımızın tek amacı yapmaya çalışmanıza karşıyım. Bunun biraz tercih, biraz da nasip meselesi olduğunu anlamamanıza karşıyım.
En hanım kız halimle ağırladığım misafirler dedikodularını bitirip evlerine gitsinler artık diye içimden saniyeleri sayarken (a aaaa ne ayıp) bir taraftan da çayları tazeliyordum. Birden kulağım tanıdık mevzulara denk geldi. Bir kızdan bahsediyorlardı, kız tahminimce yaşıtım. Yaşını göstermiyor olmanın bir dezavantajı, misafirler kızdan küçük olduğumu sanıyorlardı galiba. ‘O kızın psikolojik sorunları var, normal değil, yoksa bir kız 26 yaşına kadar niye evlenmesin ki’ dedi teyze. ‘Buyur’ dedim ‘Nesi var 26 yaşın?’ ‘E kızım kimse beğenip almamış demek ki o yaşına kadar’ dedi. ‘E ama nasip bu işler’ dedim yine en hanım kız halimle, ‘Hem belki kız evlenmeyi istemiyordur.’ ‘E niye istemesin normal değil işte’ dedi. ‘Ben de 26’yım da ondan şeeettim, neyse bir çay daha getireyim bari’ dedim. Tabi ondan sonra ‘E aman işte sen okuyon da şöyle de böyle de’ faslı başladı. ‘Yaa bırak teyze eşşek kadar olmuşum daha ne okuması, üniversiteden sonrakiler okuma sayılmaz artık’ diye başlayayım dedim. Bu sefer de ‘Amaan bak yazık bu istiyor da talibi yok demek ki’ faslı başlar diye susup çay getirdim. O da başıma gelmedi değil çünkü. Kardeşimin kınasında hunharca halay çektiğimi görenler tarafından ‘Üzülme kızım, senin de nasibin vardır bir yerde’ diye teselli edildim. Böyle bir üzülmek de dünya üzerinde yoktur herhalde. Bir taraftan meyve suyumu fırtlatıp halaya kaynak yapmaya çalışırken bir taraftan da ‘Yaa ne üzüleceğim, evden bir boğaz eksildi işte’ diye onlara cevap yetiştirmeye çalışıyordum. Teyze ben evliliğe böyle bakıyorken istersen evlenmeyeyim yahu yazık değil mi damat beye! Hem zaten reçel yapmayı da bilmiyorum. Bırak böyle dağınık kalayım.
Eski iş yerimde yemek yapan teyzeler ablamın bekar olduğunu duyunca (ablam o zaman 23 yaşında ve bekardı) şok olmuşlardı. ‘Kızım eve iyice bir bakın, kesin büyü vardır’ demişti biri. ‘Ya yok ondan değil pek istemiyor kendisi’ demiştim. ‘E tamam işte, niye istemesin? Kesin büyü var kesin, evin her tarafını mutlaka arayın bir hocaya gidin’ demişti teyze. Tam bir yıl sonra ablam evlendi. Biz evde bir şey bulmadık ama teyzenin nefesi demek o kadar kuvvetliymiş ki Osmaniye’den Ankara’ya yetişmiş. 20 yaş üstü bekar kız bulunan eve girilmeyen köyden de bahsedeyim. 20 yaşını geçen bir kızın evlenmemesinin tek sebebi büyü olduğu için onların evine girilmiyor haliyle. Allah muhafaza büyü bulaşır falan.
Ha bakın 40 yaş üstü bekarlar için aynı şeyi ben de yaptım zamanında. 20 yaş sınırını geçsem de henüz 30 yaş sınırını geçmediğim için kendimde bu hakkı görüyordum demek ki. Yani okul ve iş hayatım boyunca burnumdan getiren insanlar hep 40 yaş üstü bekarlar olduğundan onlara karşı bir önyargıya sahiptim. İlk zamanlar ‘Lan acaba gerçekten büyü mü yapıyorlar bunlara’ diye düşünüyordum; ama zamanla olaya bilimsel bir açıklık getirdim. Bunların evde başlarının etini yiyebileceği bir hanımları/beyleri yoktu, muhtemelen anneye babaya da bunlar bakıyordu ve haliyle onlara ‘öf’ bile diyemiyorlardı, gelip bize çatıyorlardı. Yine de sayın teyzelerim, evlilik hem bir tercih hem de bir nasip meselesi. Artık beni birilerine takdim ederken ismimden önce medeni halimi kullanmamanızı rica ediyorum. İsmimi hatırlamakta zorlanıyor olabilirsiniz, kullanmanız şart değil. ‘Bu Selma’nın ortanca kız, evlenmedi’ kalıbı yerine ‘Bu Selma’nın ortanca kız’ kalıbını kullanmak işinizi kolaylaştıracaktır. Ellerinizden öperim.
---Turp---
Yorumlar
Yorum Gönder