rumeysa öztürk

Suriye’de patlayan bombalardan kaçıp Türkiye’ye gelmeye çalışırken tam sınırda patlayan bir mayına beş evladını, geriye kalan tek kuzusu Muhammed’inin iki, kendisinin bir gözünü verip haftalar sonra Ankara’ya ulaşan Meryem abla Kızılay’daki patlamada güvende olduğunu bildirdi. Acaba sesi işitti mi Meryem abla? Ya da Muhammed? 6 yaşından sonra insanları seslerinden, kokularından tanımaya alışmaya çalışan minik Muhammed. O sesi duydu mu, korktu mu acaba? Her yer mayın tarlası diye düşündü mü? Kime sarıldı acaba? Aklına kim geldi? “Akşam ders var mı hocam” diye sordum. “Gelebileceğini söyleyenler oldu, dersi yapacağız” dedi. “Yapmamız lazım, bu korkuyla yaşayamayız, buna izin veremeyiz.” “Ben korkmuyorum hocam” dedim, “ama annemler razı olmazlarsa gelemem.” “Tabi tabi” dedi. “Ben anneme söylemedim zaten, sırf korkumu yenmek için gideceğim.” “Ben gelirsem metroyla gelirim haberiniz olsun, ne olur ne olmaz” deyip 3 saat içinde birimize bir şey olmazsa görüşmek üzere kapattık telefonu. An

Siz de elinde tuttuğu telefonu nereye koyduğunu hatırlayamayıp iki saat arayanlardan mısınız? Mesajı yazıp göndermeyi unutan, sonra da niye cevap vermedi diye sinirlenenlerden misiniz? Bin kere gidip geldiği yolda hala kaybolanlardan mısınız? Aklına gelen bir şeyi yapmak için odadan çıkıp, “Ulan ben niye çıktım odadan” diyenlerden misiniz? Daha da fenası bir şey yapmaya giderken başka bir şey aklına gelince onu yapmaya yönelip, ne için oraya yöneldiğini unutup, ilk yaptığı işe dönmeye karar verip, onu da unutup, etrafına saf saf bakanlardan mısınız? “Sanırım çok saçma ve bozuk bir cümle oldu, bunu bir daha okuyup düzelteyim” dediğiniz cümleye geri dönmeyi unutanlardan mısınız? Overlok makinesi ayağınıza geldi! Beyin kıvrımı, semantik ortası, epizodik ruhu, zihin kenarı, pabucumun kenarı beş dakikada yakılır, hemen teslim edilir. Evvet bildiniz. Konumuz: Unutkanlık… Bir kere baştan anlaşalım. Konumuz unutkanlığın çareleri değil. Malumunuz hafıza-i beşer nisyan ile maluldür. Yapacak bir