Depremler Oluyor Beynimde

Suriye’de patlayan bombalardan kaçıp Türkiye’ye gelmeye çalışırken tam sınırda patlayan bir mayına beş evladını, geriye kalan tek kuzusu Muhammed’inin iki, kendisinin bir gözünü verip haftalar sonra Ankara’ya ulaşan Meryem abla Kızılay’daki patlamada güvende olduğunu bildirdi. Acaba sesi işitti mi Meryem abla? Ya da Muhammed? 6 yaşından sonra insanları seslerinden, kokularından tanımaya alışmaya çalışan minik Muhammed. O sesi duydu mu, korktu mu acaba? Her yer mayın tarlası diye düşündü mü? Kime sarıldı acaba? Aklına kim geldi?

“Akşam ders var mı hocam” diye sordum. “Gelebileceğini söyleyenler oldu, dersi yapacağız” dedi. “Yapmamız lazım, bu korkuyla yaşayamayız, buna izin veremeyiz.” “Ben korkmuyorum hocam” dedim, “ama annemler razı olmazlarsa gelemem.” “Tabi tabi” dedi. “Ben anneme söylemedim zaten, sırf korkumu yenmek için gideceğim.” “Ben gelirsem metroyla gelirim haberiniz olsun, ne olur ne olmaz” deyip 3 saat içinde birimize bir şey olmazsa görüşmek üzere kapattık telefonu. Annemi aradım, akşam derse gideceğim geç gelirim diye. Dersin Kızılay’da olduğu belirtmedim ama. Belki aklına gelmez. “Tamam” dedi, kapattı. Aklına gelmedi, iyi. Okuldan çıkmadan arkadaşımın odasına uğradım. “Ben 6-8 buçuk arası Kızılay’da olacağım, aklınızda bulunsun. Bir şey olursa aklınıza geleyim.” dedim. “Gitme” dedi. “Gideceğim, ben korkmuyorum” dedim. “Sadece aklınızda olsun, eve gitmiyorum, Kızılay’da olacağım.” Metroya bindim. Hareket edene kadar bir şey yok. Metro hareket etti, kalbim pıtır pıtır atmaya başladı. “Halkı paniğe sevk etmek için yapıyorlar bunu, hayatı durdurmak için. Korkudan dizlerimizin bağı çözülsün diye yapıyorlar. Tedbiri elden bırakmayacağız ama korkmayacağız da, nasıl yaşadıysak hayatımızı bu zamana kadar, bundan sonra da öyle yaşayacağız.” diyordun hani! Bu çarpıntı da neyin nesi? Metro tünele girince daha da arttı. Bir lahavle çektim, bir İnşirah okudum, yok. Kureyş Suresi demişlerdi değil mi korku için, evet, onu da okudum. Yok. Müzik açtım sakinleşeyim diye, bir taraftan da okumaya devam ettim. Ölüm korkusu değil bu, öyle olsa onu yenmek için her görenin duyanın “Tövbeee çarpılırsın” diyeceği şeyi yapamazdım herhalde. Garip bir kapana kısılmışlık hali. Kendimi yokladım, metroyu patlatsalar o anda ne olmak isterdim? Geride kalan mı, ölüp giden mi? Ölsem, gitmeye hazır mıydım, ya da içimde bir şey kalır mıydı? Kalsam? Kalmamayı tercih ederdim sanırım. Ölmeye hazır değilim galiba. Ama insan buna nasıl hazır olur ki! Heybeni ne kadar doldursan da hep boşmuş gibi gelir. Dünyalık içimde kalan bir şey de olmazdı herhalde. Gözüm açık gitmezdim. Ama geride kalmak! O anı yaşamak ve ömrün boyunca hatırlamak… Kalbim iyice sıkıştı. Klostrofobik değilim ama bu tünelin içinde kalıp kurtarılmayı beklemek ölmekten zor geldi o an. Zihnimi dağıtmaya çalıştım. Metronun patlatılma ihtimalini o kadar çok düşünmekten korktum. Belayı çağırıyormuşum gibi hissettim. Başka şeyler düşünmeye çalıştıkça da hep aynı yerde takılıp kaldım. 10 dakikalık yolculuk bitmek bilmedi. Hayırlısıyla bir inip binaya girebilseydim. Hiç değilse orda tanıdıklarla beraber olurdum. Başımıza ne gelecekse birlikte gelirdi. Zihnim kontrolümden çıktı.

Hayatımda duyduğum en güzel isme sahip Destina Peri. O da durağa yürürken böyle şeyler mi düşünüyordu acaba? Yoksa evini, arkadaşlarını, ertesi günün pazartesi olduğunu falan mı düşünüyordu. Düşüncelerimiz çalındı bizden. 10 dakikalık yolda kuracağımız saçma sapan hayaller çalındı. Korkmak bir şey değil. Üstüne gidersin, geçmese de kontrol edersin. Ölmek de bir anlık. Yarına çıkacağımızın garantisi hiçbir zaman yok zaten. Ama bugünümüz çalındı bizden. Hayallerimizin çalınmasını geçtim düşüncelerimiz bile gitti elimizden. Başımızı metronun camına yaslayıp bankanın bir türlü bizi dinlemeyen memuruyla içimizden kavga ettiğimiz anlar bile çalındı. Muhammed’in çocuk dünyası zaten çalınmıştı. Duyduğu çocuk sesleri de çalındı ondan. Buna sebep olan alfabenin hangi harfinden oluşan örgütse elleri kurusun.
---Turp---