Korkirem Balam Korkirem
Hayatım boyunca hep korkularım vardı. Birçoğunu yendim. Basit şeylerdi onlar zaten. Karanlık, gece tek başına bir odadan diğerine geçememe, karanlıkta uyuyamama, yatağın, koltuğun, kanepenin altında garip yaratıklar hayal etme gibi şeyler. Bunların hepsini üniversiteyi kazanıp evden ayrılınca yendim. Mecbur kaldım çünkü. Gece uyuyamazdım, yatakhanenin ışığını açacak halim yok tabi, oda arkadaşlarım uyuyor, ben de korka korka televizyon odasına inerdim, sabaha kadar otururdum bazen orada. Acıkırdım da haliyle. İlk zamanlar oturduğum yerden kalkamazdım korkudan; ama dedim ‘Rumeysa, bu işi şimdi halletmezsen hiç halledemezsin’, verdim kendime gazı, verdim kendime gazı, zifiri karanlık yemekhaneye gidip karnımı doyurmaya başladım. Böyle böyle üstüne gide gide korkularımı yendim. Hatta aynı odayı paylaştığım kızlardan biri geceleri çok fazla sayıklardı; ama bununki sayıklama falan değil bildiğin kavga ederdi rüyasında, çığlıklar atardı, ondan bile korkmamaya başladım zamanla. Bir gün bu kı