rumeysa öztürk

Biz ne kadar çok sloganla büyümüşüz. ‘Sokağa çık, hayat sokakta’ denmiş bize de o sokağa niye çıkacağımız orda ne yapacağımız öğretilmemiş. ‘Tepkini göster, sesini çıkar’ denmiş de avaz avaz bağırmamak, kendini dinletmeyi başarmak öğretilmemiş bize. Uluorta haykırmayı öğrenmişiz, sadece ses çıkarmışız, o sesleri nizami çıkardığımızda beste yapabilecekken biz gürültü yapmayı tercih etmişiz. O kadar sağır olmuşuz ki kendi gürültümüzü duymaz olmuşuz. Yorulup eve döndüğümüzde başkalarının gürültüsü ağrıtmış başımızı, ‘Buna hakkınız yok, girin evinize’ diye çemkirmişiz de başımızın ağrısına kendi gürültümüzün sebep olabileceği hiç aklımıza gelmemiş. Dört tarafı ironilerle çevirili cennet vatanımızda yine cennetten çıkma tepkilere sarılma dönemine girmişiz. İzahı olmayan olayların mizahı nasıl yapılır? ‘Neden?’ diye sorduğumuzda yüzlerce analist çıkar karşımıza, her biri kendinden olmayana hakaret ederek nedenini açıklar;‘Nasıl?’ diye sorduğumuzda yine çıkıp dev ekranlara dokunarak harita

Batı hayal kurarmış doğu ise rüya görürmüş. Bana ikisi de uyar. Hayal kurmakla plan yapmak arasındaki farkı anlayınca hayal kurmacılık baya eğlenceli geldi bana. Kuruyorsun hayalini ama umut bağlamıyorsun, olursa ne ala olmazsa pekala. Rüya görmek ise en büyük hobim. Tabi başta yazdığım sözün alt metni bu birkaç cümle gibi basit değil ama bugün olayı yüzeysel değerlendirmek istedi canım. Evet ne diyorduk? Rüya görmek en büyük hobim. Bazen diyorum ki acaba gerçek hayat rüyalarımız da gerçek hayat diye yaşadıklarımız mı rüya? Eğer öyleyse çok mutlu olurum. Çünkü hem 26 yıllık deneyimle rüyalarımı yönlendirebiliyorum hem de rüyada hiçbir şeyin sınırı yok. Uçmak dersen uçmak, duvardan geçmek dersen duvardan geçmek… Kesinlikle yaşamak istediğim yer. Uykuyla seviyesiz ve olabildi ğ ince ç irkef bir ili ş kimiz var. Gece yatmak sabah kalkmak bilmeyenler ekol ü ndenim evet ama mesele sadece bununla kalsa epey mutlu ve d ü zenli bir hayat ı m olabilirdi. Mevzu okul ve i ş hayat ı mda gece y