rumeysa öztürk

Bu yazı yazar olma hevesiyle yer yer bir şeyler karalayabilecek kıvama ve ilhama sahip zihnin durduğu bir anda, haliyle şu anda yazılıyor. Dışarıda yürürken, film izlerken, yemek yerken olur olmadık anlarda gelen ilham nedense müsait olduğum vakitlerde beni terk ediyor ve bu yazı ilhamsız bir gecede Dino Merlin eşliğinde deneniyor. Şu dünyada Dino Merlin kadar sevebileceğim bir müzisyen daha yok. Ki “rock forever” takılırız biz gençler gençliğimizden beri; ama yine de hiçbir şey beni Dino Merlin kadar mutlu edemiyor. Bir de Pink Floyd var; ama tuhaftır Dino Merlin’in bütüüüünnnnn abartmıyorum bütüüünnn şarkılarını zevkle dinlerken utanarak söylüyorum Pink Floyd’un dinlemekten rahatsız olduğum, hadi böyle söylemeyeyim benim havaya giremediğim birkaç tanecik şarkısı var. Sorun onlarda değil yani bende… Üstelik de Pink Floyd’un bütün şarkılarının sözleri anlamlıyken Dino Merlin’in bazı sözleri anlamlı… Ama Boşnakça anlamamazlığım da bu noktada Dino Baba’yı bir adım öne geçiriyor. Yine