O Eski Halimden Eser Yok Şimdi

-
Eskiler yad edilince kaç yaşında olursanız olun, sene kaç olursa olsun eski zamanlar hep bu zamandan daha güzel olmuştur değil mi sevgili okur? Dedemin çocukluğu da şimdiki zamandan daha güzelmiş mesela, annemin de babamın da. E sorsanız benim çocukluğum da şimdiki zamandan daha güzeldi. Her devirde geçmişin o günden daha güzel olmasıyla ilgili garip araştırmayı tarihçilere ve sosyal bilimcilere bırakıyorum. Ama benim çocukluğum hakikaten güzeldi.
Çocukluğumuzun en güzel tarafı korkularımızdı bence. Büyük çoğunluğu gerçek olmayan, gerçekliğine ise yüzde yüz inandığımız korkular. Doğup büyüdüğüm evi belki de son kez gördüm bu bayram. Normal bir gecekondu mahallesiydi bizimki. Ankara’nın da kesinlikle en güzel manzaralı yeri. Kış oldu mu bir ay bizim sokağa girilmezdi. Tam bir Ankara yani. Hayatımın 15 yılının geçtiği yer, kocaman bahçesi dik sokağa açılan küçük bir ev. Hah işte olay bu sokakta geçiyor. Bizim bahçeyi solunuza alıp dik sokağın karşısına baktığınızda uzaklarda yüksek yüksek tepeler göreceksiniz. İşte o tepelerin birinin tam tepesinde bir okul var. Yani mutlaka okuldur o şey öyle dedilerdi. O okuldan başka bir şey de yok tepenin tepesinde. İşte o okul şeytanın okulu J Valla. Üst sınıftakiler öyle söyledi. Oraya gideni şeytan tepeden aşağı yuvarlıyormuş. Ama dayım gitmiş J Ona bir şey olmamış ama biz gidersek olur. O tepede normal bir okulun işi ne?
Sonra bir de okulun bodrumu var. Sokağın diğer tarafındaki bizim mahallenin bütün çocuklarını mezun etmiş sarı okul. O okulun bodrumunda bilin bakalım ne var? Bildiniz! Her ilkokulun bodrumunda olan şey, ruh! J Ama bizimki öyle sıradan ruh değil. Bizim okulun bodrumunda Atatürk’ün ruhLARı var. Evet, yanlış duymadınız. Bizim okulun Atatürk’ünün birden fazla ruhu var ve bu ruhlar bodruma inenin yakasına yapışıyor. Üst sınıflardan bir çocuk inmiş de onun yakasından tutmuş ruhlardan biri.
Çocukluk korkularımızın bazıları gerçekten gerçek. Erik toplamak için çıktığımız bir dam (ya da onun gibi bir şey) var mesela. Babam oradan aşağı atlayabiliyor; çünkü o bir süper kahraman. Ama biz düşmeyelim diye el ele tutuşup titreye titreye topluyoruz erikleri. Sonra birden büyüyoruz, boy atıyoruz, erik ağacı kesiliyor falan. O dam gibi şeyin kenarına bir geliyorum ki zevk için bile olsa aşağı atlamaya değmeyecek bir yükselticik J Daha büyük korkularımız var artık. Biraz daha büyüsek dam korkusunun geçtiği gibi geçer mi bilemem ama her devirde eskiye duyulan özlemi anlayabiliyorum.
Çocukken dünya daha güzel bir yer değildi. İnsanlar şimdikinden daha vicdanlı da değildi. Her şey aynıydı; ama bizim bildiğimiz, gördüğümüz dünya başkaydı. Eski zamanlara duyulan özlem başka ama daha güzel olan eski zamanlar değildi, bizim gözümüzün gördüğü, aklımızın erdiğiydi. Geriye dönme şansımız olmadığına göre ileride daha neler göreceğimizi düşünerek depresyona girebiliriz arkadaşlar, hazır mısınız?
---Turp---

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Cuma Günü Uçmayan Kuş

-
Resim
2012 yılından bu sahne. Samet Doğan’ın Cuma Günü Uçmayan Kuş’unu okuyalı epey oldu. Son zamanlarda okuduğum en insani romandı Cuma Günü Uçmayan Kuş. Kitabın yazarını haberlerinden ve sosyal medyadan takip ettiğim kadarıyla, hamasi bir roman olmayacağını, bize bir kahramanlık hikayesi anlatmayacağını biliyordum. Aslında ben kitabı elime aldığımda herhangi bir karakterin üzerinden Suriye’yi okumayı  beklemiştim. Ya da yazar, kendi adına başkasını konuşturur diye düşünmüştüm. Ancak kitapta yazarın bizzat kendisiyle karşılaştım. Kitabın insani noktası da işte burada başladı. Yüreğime dokunan elbette Suriye’de yaşananlar, elbette bombalar, kan, toz ve yıkılıp giden hayatlar, hayaller… Ama benim için kitabı insani yapan şey yazarın bütün zaaflarını, doğrularını, yanlışlarını açık yüreklilikle anlatmış olmasıydı. Bir kahramanlık hikayesi beklemiyordum; ama bilmediğimiz bir karakter üzerinden anlatılacak bir hikaye bekliyordum ben. Yazarın kendi hikayesini anlatması benim için hayalkırıklığ
Devamı

Arz Ederim Sayın Seçmenim

-
Biz İslamcı kuşağın bebeleri ister istemez ucundan kıyısından bir şekilde siyasete bulaşmak durumunda kaldık. Zamanında dolaylı veya direkt olarak ağzımızın ortasına vurulduğu için hep bir zafer kazanma nidasıyla yetiştirildik. Sadece ülke siyasetiyle alakalı değil, tüm dünya Müslümanlarıyla alakalı az ya da çok bir bilgimiz ve bilincimiz oldu. Benim bulunduğum jenerasyon için de bu geçerli. Analarımız babalarımız hep bu bilinçle yetiştirdi bizi. 28 Şubat’ta 8 yaşındaydım ama çok net hatırlıyorum mesela. Hoş ben 2 buçuk yaşımda yaşadıklarımı da hatırlıyorum ama :D 94 ve 95 seçimleri de hafızamda. Ahahaha hatta kuzenlerimle ‘Necmeddin Erbakan bir gün olacak başbakan’ diye sıradan bir çocuk oyununun içinde tezahürat etmemiz de. Kafama çok net kazınmış bir başka sahne de Tansu Çiller’in kürsüden Mesut Yılmaz’a (bu kısmı bacımızın meşhur ses tonu ve vurgusuyla oku sayın okuyucu) ‘Çamur adam seni’  diye bağırmasıdır. Sonra başörtüsü eylemlerine gidişimiz var. Çoluk çocuk maaile. 8 yıllık eğ
Devamı

İBADET İÇİN YARIŞIYORUZ, YOK MU ARTIRAN

-
Şimdi önce şunu bir netleştirelim. Cami vardır, bu caminin minaresi, şadırvanı, abdesthanesi, (eskilerde kalsa da) avlusu ve ibadet alanı vardır. Bu ibadet alanı, içinde herkesin ibadet edebildiği, kimseye yasak olmayan alandır. Bir de, bizim camilere has olduğunu tahmin ettiğim, yanlışsam düzeltirsiniz, hanımlara mahsus alan vardır. Hanımlara mahsus alan demek, ‘kadınlar buradan öteye geçemez’ demek değil, ‘buraya erkekler giremez’ demektir. Caminin asıl ibadet alanı da erkeklere mahsus alan değildir. Buraya kadar problem yok. Hanımlara mahsus alanların zaman içinde iyileştirildiği söylense de, hayatı pek de büyük olmayan 6 ve büyük olan 1 şehirde geçmiş biri olarak söyleyebilirim ki gerçek pek de öyle değil. Sizin iyileştirmekten kastınız ne bilmiyorum. Mesela hala Anadolu’da yol üstünde herhangi bir camiye girdiğimizde elektrikli süpürgelerin depolandığı ama asla süpürülüp temizlenmeyen, buz gibi alanlarda namaz kılmak zorunda kalıyoruz. Bacaklarından rahatsız olup oturarak namaz
Devamı